“Sirat”: een hypnotiserende roadmovie die onze reis op aarde in vraag stelt
Recensie: Roadmovie van Oliver Laxe, met in de hoofdrollen Sergi López, Bruno Núñez Arjona en Stefania Gadda (Spanje-Frankrijk, 1u55). In de bioscoop vanaf 10 september ★★★★☆
Door De nieuwe Obs
‘Sirat’ van Oliver Laxe. DISTRIBUTIEPIRAMIDE
Om verder te gaan
Het is een roadtrip zonder wegen of hallucinaties, die je koude rillingen en een flinke kater bezorgt. In de Marokkaanse woestijn sluiten Luis (Sergi Lopez) en zijn twaalfjarige zoon Esteban (Bruno Núñez Arjona, te zien in de serie "Las Mesías") zich aan bij een groep rondtrekkende ravers, op zoek naar hun oudste dochter en vermiste zus. Deze laatsten worden gespeeld door echte feestgangers met gehavende lichamen – een eenarmige man (Richard "Bigui" Bellamy), een kreupele (Tonin Janvier) – of verbrand door het bestaan (Stefania Gadda, Jade Oukid). Nep-freaks, maar echte zwervende broers, verwelkomen Luis en Esteban in hun midden en blijven samen met wat er nog over is van hun ellebogen in het aangezicht van gevaar. Want onze extreme feestvierders evolueren aan de rand van een wereld in oorlog, gemilitariseerd. In deze "Convoy of Fear" met een familie van punkers en honden echoën het pulseren van de speakers, het gebrul van de motoren en de kloppende harten van de personages elkaar na.
Lees ook
Interview met Sergi López: “Mensen praten nog steeds met mij over ‘Harry, een vriend die het goed met me voorheeft’, vijfentwintig jaar later”
We zullen niet meer zeggen over "Sirat", winnaar van de Juryprijs in Cannes, aangewakkerd door onverwachte en sentimentele brandstof. De essentie: de absurde wankelmoedigheid van onze reis op aarde. Sirat, zo waarschuwt Islam in de aftiteling, is "de brug tussen hel en paradijs, dunner dan een haar en scherper dan een zwaard." Een smalle draad die ons leven scheidt van de dood en dit metafysische overleven van het lachwekkende. Van de afwisseling tussen plotwendingen en contemplatieve momenten op Kangding Rays opzwepende techno tot de zeldzame, zeer nuchtere dialogen, waarin de ontzetting van de personages over de dood wordt uitgedrukt, schuwt de film het niet om van de rails te raken. Hij ontwijkt ze door de nederigheid van de regie, hypnotiserend zonder opzichtig te zijn, en de aanpak zowel mystiek als zeer concreet. En hoewel zijn zoektocht naar nieuwe gebieden (narratief en spiritueel) niet zonder uitdagingen is, is de symbolische en emotionele reikwijdte een succes. De auteur, de Frans-Spaanse Oliver Laxe, doordrenkt van het soefisme, ploegt een weg die al gaande is in "Mimosas, de Weg van de Atlas" (Grote Prijs van de Week van de Critici 2016): het raadsel van onze plaats in de natuur en onder de levenden. Bovenal kristalliseert het een zeer actueel gevoel van in de wereld zijn, op de rand van chaos. Hij is vrij, Laxe!
